Vrij leven
Je kunt wel gezien hebben en heel goed weten dat het ‘ik’ maar een gedachte is, en misschien heb je het zelfs wel duizend keer aan anderen verteld, maar dat betekent nog niet dat de intentie om voor dat vermeende ‘ik’ te leven niet meer in je bestaat.
Het is niet zozeer het inzicht zelf dat telt, als wel hoe je dat in praktijk brengt, hier en nu. Steeds opnieuw. De neiging is om alleen in je bewuste gedachten te kijken, en dan te geloven dat dat alles is waar je mee te maken hebt. Maar dat is te gemakkelijk. Zo werkt het niet, want er spelen vrijwel altijd ook intenties mee uit het niet zo bewuste deel van je gedachtenwereld.
Test jezelf maar eens door hardop te zeggen “Dit moment ervaren, helemaal zoals het is, is mijn allerdiepste vervulling”. Als je dan daarna stil bent, en innerlijk luistert en voelt of je dat inderdaad oprecht meent, dan zul je bijna altijd een stemmetje horen dat zegt “Nee, ik wil…” en dan een of ander verhaal. Er is immers altijd wel iets dat nog beter kan, en het zit er er nu eenmaal erg diep in om niet helemaal blij en tevreden te zijn met hoe het is.
Is het dan de bedoeling dat we via zelfrealisatie volkomen tevreden moeten worden? Nou, ja en nee. Dat tevreden zijn kun je niet afdwingen. Ook niet met een inzicht. Maar wat wel kan is iedere keer opnieuw volkomen eerlijk zijn met die ontevredenheid. We moeten geen innerlijke vrede zien te vinden in plaats van die ontevredenheid, maar innerlijke vrede met wat is, dus ook met die ontevredenheid, want die is al deel van je ervaring. Zo krijgt het de ruimte waarin het kan transformeren, en daarmee breekt dan de gewoonte om stiekem toch voor dat ‘ik’ te leven stukje bij beetje af.
Op het moment dat je eerlijk bent met jezelf, en dus ook dat ontevreden stemmetje oprecht als een deel van je ervaring hier en nu erkent, dan is het okee. Dan mag het zijn. Dan ben niet een probleem aan het oplossen, negeren of ontkennen, maar dan ben je als een moeder die haar huilende kind in de armen neemt en met haar glimlach de boodschap geeft van “huil jij maar, dat is okee”, dus zonder te willen maken dat hij ophoudt. Onvoorwaardelijke aandacht. Als je zo omgaat met dat stemmetje in jezelf, dan is er ook ruimte om je hart te voelen en naar de buitenwereld te laten uitstromen, zonder dat je je door dat eisende stemmetje laat beïnvloeden of afleiden.
Maar blijf wel opletten, want zo gauw je je maar even toch door dat stemmetje laat beïnvloeden, dan leef je toch alweer voor dat ‘ik’ met al zijn eisen en problemen, en dat kun je je gewoon niet permitteren, want je hebt al gezien hoe dat lijden in stand houdt en het natuurlijke uitstromen van je hart in de weg staat.
Niet doen. 🙂
Een recent gesprek wat PK had met Steven luister je hier:
doorzie 