Beste Leon Verdonschot

In de dikke KERST editie van Nieuwe Revu staat op pagina 128 een column van Leon Verdonschot gericht aan Patrick Kicken, i.v.m. zijn politieke ambities en aansluiting bij De OndernemersPartij. Die column is online te lezen via Blendle. Dit is het antwoord van PK:

Beste Leon Verdonschot,

Je scheert je hoofd iedere dag.
Je luistert naar Bruce Springsteen.
Je zit op instagram.
Je komt op Pinkpop.
Je ging naar de hoeren.
En schreef daar een boek over.
Maar je deed het ook met Anouk.
Althans, dat beweer je.
Je zat bij RTL Late Night.
Je staat in het theater.
Je maakt documentaires.
Je stond op festivals.
Je schrijft columns.

Godverdomme wat kan jij veel!
Het is alleen zo jammer dat niks lukt.

En dan ga je mij in je Nieuwe Revu column verwijten dat ik het niet in de politiek mag proberen? Jij probeert toch ook vanalles?

Ik had overigens wel wat meer support verwacht van een mede Limburger die nota bene in een dorp 2 kilometer verderop geboren is dan waar ik vandaan kom. We moeten elkaar steunen, lieve Leon. Of wil jij dat Limburg dadelijk wordt weggegeven aan België? Ik weet dat wij Limburgers ons hele leven lang met het idee rondlopen dat we het moeten verdienen om ook bij Nederland te horen en serieus genomen willen worden. Dat proef ik bij jou ook. Maar kijk naar onze provinciegenoten Chantal Janszen, Felix Meurders en Huub Stapel. Je kunt ook zonder moddergooien en op de man spelen succes verkrijgen!

Wat je zegt over de lijsttrekker van mijn partij Hero Brinkman heb je ook maar van horen zeggen. Of van Google. Verdiep je eens in iemand, ga eens het gesprek aan. Baseer je mening en dus je column niet op iets wat niet van jou is. We hebben elkaar nooit ontmoet dus je weet helemaal niet wie of wat ik ben. En dat geldt ook voor Hero. Je kent ons niet. Je denkt ons te kennen. En da’s dan ook meteen het hele probleem; bij jou is iemand al schuldig tot het tegendeel bewezen is. Je gaat mee in de gedachtegang van menig linkse rakker; blanke mensen zijn per definitie racistisch en mesjogge totdat ze in Afrika zijn geweest en/of gedoneerd hebben aan Stichting Waterput. En je mag pas de Tweede Kamer in als je braaf je nageltjes gelakt hebt tijdens Serious Request. En het allemaal héél erg vindt voor Sylvana. Hokjesdenken, veel erger dan racisme. Maar goed, wat jij kan, kan ik ook.

Ik snap dat je het te druk hebt met jezelf te profileren als alleskunner maar schrijf dáár dan over. Ik kan er niks aan doen dat jij het lef niet hebt om je, naar ik meen te bespeuren, goed stel hersens te gebruiken om Nederland beter te maken door je ook verkiesbaar te stellen. Je houdt je liever bezig met overleden zangers van Vlaamse alternatieve bandjes of je eeuwige fetisj met Bruce Springsteen. Dit laatste typeert je dan wel weer. Conservatief tot op het bot. Wanneer heeft die man nou nog eens iets gezongen na 1987 waar nog een touw aan vast te knopen valt of dat je denkt ‘hé wat origineel’. Ja iets over dat ie zit te zappen en niks leuks vindt op tv. Ik was ooit bij een concert van Bruce in De Kuip; heb me nog nooit zo stierlijk verveeld. En daar loop jij dan mee weg?

Ik stel voor Leon, dat jij gewoon lekker van alles blijft proberen. Dan doe ik dat ook. En blijf vooral neerkijken op mensen en dingen die jij beneden jouw peil vindt. Doe ik dat niet.

Patrick Kicken

Een vraag namens ons niet drinkers

Lief mens,

Ik zou je wat willen vragen. Namens ons die geen alcohol drinken met de feestdagen. Zou je je een béétje kunnen inhouden deze kerst en oud-en-nieuw? En ons niet-drinkers niet willen wegzetten als ongezellige types?

Velen van ons drinken namelijk niet of nauwelijks alcohol, met een reden. We hebben in onze kindertijd genoeg ellende meegemaakt door overmatig drankgebruik. Of later in liefdesrelaties. Wat er voor zorgt dat verjaardagen, kermissen, carnaval, feestdagen, bruiloften en andere festiviteiten nou niet bepaald dagen zijn waar we naar uitkijken. Sterker nog, ze roepen angst bij ons op. Oud verdriet. En ze maken ons zenuwachtig.

Dat je een paar glazen wijn of bier drinkt bij het eten is natuurlijk te begrijpen. Maar voor veel ‘mensen zonder grenzen’ zijn feestdagen als deze een excuus om zich eens lekker vol te laten lopen. Natuurlijk kun je daar een gezelliger mens van worden, maar vaak ook niet.

Regelmatig worden tijdens kerstborrels en kerstdiners in een dronken bui dingen gezegd en gedaan die later niet meer terug te draaien zijn. Aanwezige kinderen, hoe jong ook, krijgen dit allemaal mee. Spanningen aan tafel, ruzies, gemene blikken. Ik snap best dat de stress van een heel jaar werken of samenwonen er uit moet, maar moet dat nou werkelijk aan tafel waar iedereen bij zit of staat? En wil je kinderen daar de rest van hun leven mee opzadelen?

Ik snap heus wel dat je niet zomaar graag en veel drinkt. Je voelt je er waarschijnlijk blijer en vrijer door. Maar dit kan al gauw omslaan en de pijn die je misschien weg probeert te drinken komt dan weer aan de oppervlakte, maar nu zonder remming of demping. En je wordt voor je omgeving heel onvoorspelbaar en als gevaarlijk ervaren.

Als er één wens is die ik deze kerst heb, dan is het een ruzievrije, spanningsloze, sfeervolle bijeenkomst van mensen, zonder dat ze zichzelf verliezen in de drank. Je hoeft je niet helemaal laveloos te drinken om het leuk te hebben. Echt niet. Probeer het eens, deze dagen. Je doet er jezelf en de dierbaren om je heen een groot plezier mee.

Liefs,
Patrick

Gastcolumn van Jan Prins, auteur van ‘Nu Even Stil’

Column: van de lift in de drup

Het is vrijdagochtend. Donkere wolken pakken zich samen boven IJburg. Ik hoor in de verte rommelende donderslagen. Vet! Ik hou van woest weer. Bliksemschichten die langs de hemel schieten en overweldigende stortbuien geven me een gevoel van bewondering en ontzag voor de natuur. Ik wil naar buiten en de liefde bedrijven met de talloze regendruppels. Vervolgens loop ik mijn appartement uit op weg naar de lift. Plotseling sta ik oog in oog met de buurvrouw. Ze begroet me eerst vriendelijk en begint daarna te klagen: ‘Goedemorgen Jan, wat is het toch verschrikkelijk weer buiten hè?’ Voordat ik antwoord kan geven horen we: Ping! De liftdeur gaat open en we stappen in richting begane grond.

Oordelen zijn gedachten

‘Goedemorgen buurvrouw. Nee, ik vind het weer niet verschrikkelijk. Het weer is zoals het is en verschrikkelijk is een oordeel van je denkvermogen’, komt er opeens uit mijn eigenwijze mondje. Waarop ze verbeten reageert: ‘Ja, als je zó gaat leven wordt alles wel heel makkelijk!’ Ik glimlach en zeg plagerig: ‘Nou dat klopt!’ Ping, de liftdeur gaat weer open en mijn buurvrouw rent via de voordeur van onze entree van de flat al grommend de regen in.

Weerpraatjes

Grappig hoe je soms een totaal andere mening kunt hebben dan een ander. Ik associeer regen nooit met het woord ‘verschrikkelijk’. Ik denk eerder aan ‘verkwikkend’ of ‘verademend’.
Maar ja … wie ben ik? Is een woord überhaupt niet op z’n allerbest een verwijzing? Wat de één fantastisch weer kan vinden, kan iemand anders verschrikkelijk weer vinden. Als je graag op een terrasje zit, zul je een andere mening hebben dan de hovenier die op een buitje voor z’n tuin zit te wachten. Wie heeft er in dit voorbeeld de juiste beschrijving? Jij of de hovenier? Of geen van tweeën of allebei?

Wat is meditatie?

Ping, de liftdeur gaat opnieuw open en ik sta nog steeds in de lift. Shit, vergeten om uit te stappen. Ik hoor de regen meedogenloos tegen het raam van onze entree kletteren. Vanuit het raam zie ik wolken in de lucht voorbij razen waaruit ontzettend veel regen valt.
In mijn bovenkamer dondert het ook! Gedachten schieten als bliksemflitsen door mijn hoofd. De oorzaak hiervan heeft een naam: Sri Nisargadatta Maharaj. Wat me bezighoudt is een stukje wat ik gelezen heb in zijn boek Ik Ben/Zijn. De Indiase goeroe gaf antwoord op de vraag van een bezoeker wat meditatie nou precies is. Zijn reactie was radicaal, maar glashelder: ‘Er is slechts één meditatie: de drastische weigering om gedachten in huis te hebben. Vrij zijn van gedachten is meditatie!’
Wow! Geen speld tussen te krijgen. Wat zou ik zelf daarop geantwoord hebben? En opeens wordt het stil in me … héél erg stil!

Vanuit de stilte

Na een paar minuten komt er vanuit het niets een antwoord in me op: ‘De oneindige openheid waarin je vrij bent van gedachten zal zich onverwachts tonen en je zult die herkennen door een intense stilte. En die openheid is ook hier wanneer er wél gedachten zijn’.
Ik weet uit eigen ervaring dat dit antwoord klopt. Des te meer een reden om het antwoord direct te vergeten. Want als iets duidelijk is zijn er geen verklaringen en bevestigingen meer nodig. En dan wordt het stil.

Meisjes met witte parapluutjes

Ondertussen stort de regen als een waterval neer op ons appartementencomplex. Ping! De lift opent zichzelf en de buurmeisjes van vier hoog stormen al lachend uit de vliegende kist. Allebei hebben ze een wit parapluutje bij zich. Schattig. Ik open de voordeur voor de dames en zonder aarzeling rennen ze de regen in. Ze krijsen van geluk en doen een vreugdedansje in de stortvloed van water. Geweldig om te zien! Helemaal één met het bestaan. Geen klaagzang en onderhandelingen met het leven waarom het regent op een zomerse dag. Geen gebrom en gegrom. Volledig aanwezig met wat-er-hier-nu-is.

Verdwijnen 

Ik stap ook ontspannen naar buiten. Talloze regendruppels dalen op me neer. Ik doe mijn ogen dicht en haal een diepe, reinigende ademhaling. Er gaat iets open bij me vanbinnen, waarin alle gedachten en emoties oplossen. Ook ik verdwijn. Een oneindige openheid blijft over …

Meer van en over Jan Prins op nuevenstil.nl en facebook.com/nuevenstil

Ego bij de radio

PK klimt weer eens in de pen; dit keer over z’n passie radio én een vleugje nondualiteit: http://radio.nl/806975/patrick-kicken-radiodeejays-en-hun-te-grote-ego

Gastcolumn van Steven Noomen

Vrij leven

Je kunt wel gezien hebben en heel goed weten dat het ‘ik’ maar een gedachte is, en misschien heb je het zelfs wel duizend keer aan anderen verteld, maar dat betekent nog niet dat de intentie om voor dat vermeende ‘ik’ te leven niet meer in je bestaat.

Het is niet zozeer het inzicht zelf dat telt, als wel hoe je dat in praktijk brengt, hier en nu. Steeds opnieuw. De neiging is om alleen in je bewuste gedachten te kijken, en dan te geloven dat dat alles is waar je mee te maken hebt. Maar dat is te gemakkelijk. Zo werkt het niet, want er spelen vrijwel altijd ook intenties mee uit het niet zo bewuste deel van je gedachtenwereld.

 

Test jezelf maar eens door hardop te zeggen “Dit moment ervaren, helemaal zoals het is, is mijn allerdiepste vervulling”. Als je dan daarna stil bent, en innerlijk luistert en voelt of je dat inderdaad oprecht meent, dan zul je bijna altijd een stemmetje horen dat zegt “Nee, ik wil…” en dan een of ander verhaal. Er is immers altijd wel iets dat nog beter kan, en het zit er er nu eenmaal erg diep in om niet helemaal blij en tevreden te zijn met hoe het is.

 

Is het dan de bedoeling dat we via zelfrealisatie volkomen tevreden moeten worden? Nou, ja en nee. Dat tevreden zijn kun je niet afdwingen. Ook niet met een inzicht. Maar wat wel kan is iedere keer opnieuw volkomen eerlijk zijn met die ontevredenheid. We moeten geen innerlijke vrede zien te vinden in plaats van die ontevredenheid, maar innerlijke vrede met wat is, dus ook met die ontevredenheid, want die is al deel van je ervaring. Zo krijgt het de ruimte waarin het kan transformeren, en daarmee breekt dan de gewoonte om stiekem toch voor dat ‘ik’ te leven stukje bij beetje af.

 

Op het moment dat je eerlijk bent met jezelf, en dus ook dat ontevreden stemmetje oprecht als een deel van je ervaring hier en nu erkent, dan is het okee. Dan mag het zijn. Dan ben niet een probleem aan het oplossen, negeren of ontkennen, maar dan ben je als een moeder die haar huilende kind in de armen neemt en met haar glimlach de boodschap geeft van “huil jij maar, dat is okee”, dus zonder te willen maken dat hij ophoudt. Onvoorwaardelijke aandacht. Als je zo omgaat met dat stemmetje in jezelf, dan is er ook ruimte om je hart te voelen en naar de buitenwereld te laten uitstromen, zonder dat je je door dat eisende stemmetje laat beïnvloeden of afleiden.

 

Maar blijf wel opletten, want zo gauw je je maar even toch door dat stemmetje laat beïnvloeden, dan leef je toch alweer voor dat ‘ik’ met al zijn eisen en problemen, en dat kun je je gewoon niet permitteren, want je hebt al gezien hoe dat lijden in stand houdt en het natuurlijke uitstromen van je hart in de weg staat.

 

Niet doen. 🙂

Een recent gesprek wat PK had met Steven luister je hier: