Het is en blijft een fascinerend onderwerp, advaita. Ik lees er al jaren over en bezoek zo nu en dan een satsang. Ook neem ik regelmatig plaats achter een camera’tje om met de diverse leraren uit Nederland en daarbuiten te praten over datgene waar advaita
naar verwijst. Het is leuk om te zien dat iedereen er zijn eigen smaak en kleur aan toevoegt. Het doet me een beetje denken aan de term muziek. Daarmee kan je ook alle kanten op. Misschien klopt het dan ook wel dat de term advaita een verzamelnaam is, want het verwijst naar iets dat zich uit in miljoenen, miljarden vormen. Of mag de term juist alleen gebruikt worden voor de pure essentie achter de 1001 dingen? Lijkt me niet, want ook de wereld is onderdeel van die essentie dus ook de 1001 dingen.
Ik hoor ook wel eens de term neo-advaita vallen. In die categorie wordt een leraar als Tony Parsons geschaard. Hij verwijst naar ‘the beloved’ die in, achter, voor, langs en tussen alles zit. ‘The beloved’ is wat nu op een stoel zit, de kont, de stoelzitting,
de hele rataplan.
In advaita wordt ook vaak verwezen naar dat ‘alles een illusie’ zou zijn. Daar kan ik de laatste tijd steeds minder mee. Ik heb toch net écht een heerlijke boterham met kipfilet en mayo op en daar zit ik nu nog van na te genieten. Zo kan ik me verheugen op
een documentaire die vanavond op TV komt en nog steeds blij zijn met mijn nieuwe iPhone 6. Hoeft allemaal niet weggezet te worden als een illusie. Het probleem begint wellicht op het moment dat ik gefrustreerd raak als de kipfilet of mayo op is. Of de
documentaire vanavond niet uitgezonden wordt, ondanks dat het in de gids staat. En mijn iPhone 6 aan diggelen valt. Maar ook als ik daar gefrustreerd over raak is dat wat er op dat moment is en hoef ik niet te denken ‘owjee, ik raak gefrustreerd door iets in in de illusoire wereld, ik ben er nog niet!’. Als we in een film een gefrustreerd of boos iemand zien dan geeft dat ook dynamiek aan het verhaal, waarom zou dat in de film genaamd jouw leven dan niet mogen verschijnen?
Het is misschien goed om voor jezelf te onderzoeken wat voor waarde de wereld en zijn inhoud voor je heeft. Misschien dat op het moment dat je erachter komt dat er ook nog iets is waar de wereld in verschijnt, dat dan de wereld pas zijn juiste kwaliteiten en waarde kan vertonen. Het doet me een beetje denken aan een vogeltje dat op je schouder komt zitten. Hoe harder jij probeert die vogel (de wereld) naar je toe te lokken en naar je hand te zetten, hoe minder snel en ontspannen dat lukt. De wereld is er in al zijn schoonheid en op het moment dat jij niet meer krampachtig probeert er vanalles uit te halen wat iets aan jou toevoegt, dan openbaart het schouwspel zijn schoonheid (en natuurlijk ook zijn lelijkheid). En kom je op ideeën om aan dat schouwspel nog iets moois toe te voegen, want dit bouwsel bestaat natuurlijk uit gedroomde manifestaties van alles en iedereen.
Conclusie: advaita, een mooi breekijzer om de boel van binnen open te breken. Zodat alles weer in beweging komt en je steeds ontvankelijker wordt voor de wereld én jezelf.
PK
doorzie 