Enige jaren geleden werden chat-interviews gehouden via de Facebookpagina ‘Advaita Nederland’, Nathan Wennegers was daarvan (achter de schermen) de oprichter en een jaar de beheerder. De algemene vraag bij de interviews is: Wat heb jij met Advaita? Vandaag deel 1 van een 19 delige interviewserie, met dank aan NW!
Advaita Nederland interviewt Agnes Punt:
AN: Wat is jouw link met Advaita?
Agnes: Wat is mijn link met Advaita?… gevoel van thuiskomen na heel lang zoeken. En het heeft dan toevallig de naam “Advaita” maar alles wat het omvat… dat gaf het gevoel van “dit is het… ik hoef niet meer te zoeken”
AN: Wanneer, hoe kwam dat precies, het ‘gevoel van thuiskomen’?
Agnes: Wordt een lang verhaal dit… . denk dat ik moet beginnen bij het moment dat ik die grote “wie ben ik” vraag voor de voeten kreeg gegooid van dat universum… en dat was lang voor het moment dat ik het stempeltje “Advaita” tegen kwam. Dat moment dat je je mag voorstellen in een klas waar je zit i.v.m. met een cursus die je volgt, en dan opeens denk je dat je doordraait omdat je dan het gevoel hebt dat je jezelf belazert met het denken dat je die naam bent, en de vrouw van, je beroep, etc , etc. Daarna kwam dat gegeven “Advaita” op het pad. Als eerste in de vorm van de bekende gesprekken tussen Patrick Kicken en Paul Smit… heb ze verzwolgen geloof ik 😉 … en dan volgt de rest vanzelf (trouwens moeilijk om over zoiets als dit te praten weet je dat? …blijf dat gevoel houden… want eigenlijk is er over die gevoelens die je daarbij voelt niet echt te praten… maar goed… ik doe mijn best .)
AN: Okee.
Als je nu de vraag ‘wie ben ik?’ beantwoordt, met welke omschrijving doe je dat dan?
Agnes: Dan blijft het stil…
AN: Omdat stilte het antwoord voor je is geworden of omdat je het nog niet weet?
Agnes: Die stilte is het antwoord… op dat moment daar in dat klaslokaal bleef het op al die vragen stil… en dat is doodeng… want dat is dat grote “niets” wat zo vaak uit de kast getrokken wordt maar zoveel meer betekent dan dat woordje op het eerste gezicht zou zeggen.
AN: Dat ‘niets’ heb je verder leren kennen, begrijpen, waarderen in je leven, toen al? Welke invulling konden Paul en Patrick daar dan nog aangeven voor jou?
Agnes: Dat ‘niets’ valt niet te kennen, begrijpen, en hoeft niet gewaardeerd te worden. Het is er… en daarna ga je als een soort van verslaafde alle informatie opslokken die er te vinden is, en Paul en Patrick gaven denk ik geen invulling, maar meer een soort van gevoel van erkenning. Alsof je jarenlang ergens bent geweest waar je die informatie moest ontberen en dan opeens is er die opening en je klokt die informatie naar binnen als een soort van verslaafde die dat nodig heeft . … zo voelde het in het begin. Denk dat iedereen dat op een andere manier ervaart… voor mij voelde het zo.
AN: Okee duidelijk.
De stilte in je leven, het niets, welke invloed heeft dat op je gekregen?
Agnes: Alles wat je denkt te zijn word je ontnomen… zo voelt het… je wordt gestript. En dat gaat niet altijd zonder weerstand… Adya kan dat heel mooi zeggen “je krijgt niets, maar je raakt alles kwijt”. Dus… de invloed die het heeft is best wel ingrijpend (en dan zeg ik het nog voorzichtig)
AN: Mooi omschreven!
Is het merkbaar voor anderen, reageren mensen anders op je daardoor of jij op hen?
Agnes: Denk dat het wel merkbaar zal zijn… weet het eigenlijk niet. Weet wel dat er mensen zijn die er niets van begrijpen (wat ook heel begrijpelijk is) en dat omzetten in een weerstand waarin je aardig op je donder kunt krijgen. En dat is dan weer een uitdaging voor mij om te zien in hoeverre dat egootje nog de scepter zwaait… en dat houdt je wakker… en laat je ook regelmatig onderuit gaan. Dus het denkbeeld wat er soms is, dat op het moment van “wakker worden” er een mens ontstaat die nooit meer uit z’n dak gaat… of nooit meer gevoelens van pissigheid heeft… ik bedoel…
dat zorgt ook vaak voor misverstanden. Je ziet de dingen anders… maar gevoelens komen evengoed op, en als je even niet bij de tijd bent is het heel natuurlijk dat je daar in mee kunt gaan… en dat wordt niet altijd begrepen.
AN: Kun je misschien meer zeggen wat je precies bedoelt met: ‘dat egootje?’
Agnes: Dat egootje… hoe kan ik dat nu het beste omschrijven wat ik daar bij voel… dat stuk van de mens dat ontstaan is door gedachten en waarin we zijn geloven dat we dat zijn. De persoon met het zelfbeeld wat zich afscheidt van de ander… en daardoor continu bezig is om zichzelf te verdedigen, altijd bezig is met grenzen af te bakenen, altijd meer wil om een leegte te vullen, altijd zijn wil probeert op te leggen aan een ander… en dat allemaal omdat er waarschijnlijk een grote eenzaamheid zit die er om smeekt om gezien te worden. Een benaming voor een gevoel (of een wijze van denken en in die gedachten geloven) dat er voor zorgt dat we “onszelf “eigenlijk totaal kwijt zijn geraakt onder een berg van gedachten die totaal onwaar zijn.
AN: Kan het egootje volgens jou volledig achterhaald worden als een illusie of alleen maar zo nu en dan, als we het ‘toevallig’ bewust zijn?
Agnes: Als ik naar dat diepste gevoel luister, dan kan het volledig achterhaald worden… maar ik weet dat daar heel anders over gedacht wordt. Want eigenlijk is het een illusie waar we in zijn gaan geloven… en als er dan gezegd wordt dat we niet zonder het ego kunnen leven (wat een mooie gedachte is… misschien wel van die illusie zelf 😉 ) dan komt er bij mij een vraag omhoog “waarom denken we niet zonder iets te kunnen leven wat uiteindelijk een illusie blijkt te zijn?”. Maar… dat is maar een gevoel he… en tot die tijd blijven we denk ik “aanrommelen” en zijn we onszelf zo af en toe bewust van dat ego wat uiteindelijk dan weer
een illusie blijkt te zijn. .
AN: Welke relatie heeft het niets tot het ego? Moet je eerst het niets ontdekken voor je het ego kunt loslaten of net andersom?
Agnes: Weet niet of er een volgorde is… zit zo tijdens dit gesprek even te denken aan gebeurtenissen in dat leven en dan besef je je dat dat hele “proces” eigenlijk al in gang wordt gezet op het moment dat je in deze werkelijkheid stoffelijk gaat rondhuppelen. Het gebeurt je… dus eigenlijk is er geen vast ‘recept’ of volgorde waarin iets gebeurt… denk dat het voor iedereen op een unieke manier gebeurt. Anders krijg je weer het verhaal van “ik moet nu eerst het niets ontdekken en dan kan ik het ego loslaten”.
AN: Komt het niets nog steeds verder tot bloei in je leven, zogezegd?
Agnes: Het niets is het leven… het besef dat dat zo is… dat komt steeds meer tot bloei.
AN: Hoe bedoel je het niets is het leven?
Agnes: Mooie vraag …. in mijn gevoel is dat wat “niets ” wordt genoemd de benaming voor de bron… dat waar geen naam of labeltje op te plakken is maar tegelijkertijd alles omvat.
AN: Het woord ‘Advaita’ betekent niet-twee, hoe breng je dat in relatie met niets/leven/bron?
Agnes: Als je nu eens de streepjes tussen “niets leven bron” vandaan haalt… en gewoon beseft dat dat het is… en dat Advaita niets meer dan een woord is, die dat op een prachtige manier aangeeft… dan is die relatie er gewoon.
AN: Okee.
Ben je de bron zelf?
Agnes: Ja.
AN: Geldt dat voor iedereen of moet je dat echt realiseren, begrijpen?
Agnes: Geldt voor iedereen… het verschil is dat degene die zich verdiepen in zoiets als b.v. Advaita en zelf dingen hebben meegemaakt waardoor ze zijn gaan inzien dat het wel eens totaal anders kan zijn dan we denken, zich er langzamerhand van bewust worden. Degene die er niet mee bezig zijn, zijn zich simpelweg niet bewust dat ook zij die bron zijn… maar als het voor hun ook de tijd is om zich dat te realiseren dan gebeurt dat vanzelf. Het leven zelf zorgt er voor dat je op een gegeven moment met de neus op de feiten wordt gedrukt… het ligt aan jou of je dat ziet… en hoelang het dan gaat duren voor die sluier echt opgelicht wordt.
AN: Mooie afsluiting of wil hier nog iets toevoegen aan het interview, Agnes?
Agnes: Wil nog wel iets toevoegen… misschien een mooie nadenker.
Een tijd geleden was ik in de badkamer bezig en zou gaan douchen, maar voor het douchen nog even op de wc. En op dat toilet tijdens een hele normale menselijke bezigheid als even heerlijk je blaas legen, was ik zo’n beetje aan het bedenken dat ik na het douchen even zou gaan mediteren. Het was trouwens in een periode waarin ik dacht dat ik er al was… en zo goed bezig was…. afijn….. ik hoorde opeens een stem na die gedachte “wat heb je aan mediteren als je mij niet toelaat”. Ik begreep meteen wat er bedoeld werd, en werd bij wijze van spreken vanaf de wc weer met beide
pootjes op de grond gezet. Misschien is het mooi om er nu ook een nadenkertje van te maken… maar dan net even anders “wat heb je aan Advaita als je mij niet toelaat?”. Want daar draait het denk ik om… zoals er ook eens door een heel wijs mens werd gezegd “niet mijn wil… maar u wil geschiedde”. En dat is ook weer zo’n prachtige zin waar je uren over kunt mijmeren. Vond het een mooi gesprek . … en nog even dit… het is allemaal iets wat hier gevoeld wordt… of het de waarheid is?… geen flauw idee….
AN: Jij ook bedankt voor je openheid.
Nog een vraagje. Het gaat erom dat we de bron, het leven toelaten, hier en nu, probeer je dat net te zeggen?
Agnes: Yep… je begrijpt ..
AN: Mooi. 😉
Dit interview downloaden als pdf (rechtermuisknop / doel opslaan als)
doorzie 