‘Mijn moeder zei dat ik altijd een vrolijk kind was vanaf het begin. Totdat ik een jaar of 5 was en ik nogal mopperig en zuur werd. Ik herinner me alleen dat ik me van mijn sterfelijkheid bewust werd. En dat beviel mij niet zo erg. Hoe bedoel je? Is dit eindig? Gaat dit niet gewoon zo door? Nee dit eindigt. En dan verdwijn je. Voor altijd. Toen ik dat besefte dacht ik hey, laat dan maar zitten. Ik wil niet meedoen aan dit spelletje.’
Een van de eerste woorden in deze prachtige documentaire over filmmaker Woody Allen, waar trouwens nog wat meer uitspraken in voorkomen die doen denken aan nondualiteit. Mocht de link naar de film niet meer werken, check dan patrick.fm/docu
doorzie 